Λίγα λόγια για τη Ρόδο

Κοιλάδα Πεταλούδων
Αφήνοντας για λίγο τις παραθαλάσσιες περιοχές και με κατευθυνόμενοι προς την ενδοχώρα, συναντάμε τα γραφικά χωριά Παστίδα, Μαριτσά, κα. και φτάνουμε στην καταπράσινη κοιλάδα με τις Πεταλούδες. Πρόκειται για ένα σπάνιο δείγμα κάλλους του νησιού. Μια μαγευτική κοιλάδα, κατάφυτη και γεμάτη ρυάκια με τρεχούμενα νερά και άπειρες πεταλούδες που το καλοκαίρι κατακλύζουν την περιοχή και προσφέρουν ένα ανεπανάληπτο θέαμα. Η κοιλάδα αυτή είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο και αποτελεί πόλο έλξης για χιλιάδες επισκέπτες. Συνεχίζοντας την περιήγησή μας και στη βορειοδυτική πλευρά του νησιού, λίγο πριν φτάσουμε στη Κάμιρο και το σημαντικό αρχαιολογικό χώρο, ο δρόμος μας περνά από τα χωριά Σορωνή (με την πυκνή βλάστηση) και Φανές (με το γραφικό ψαρολίμανο). Κοντά στο Ακρωτήριο του Αγίου Μηνά, βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας Κάμιρου, μιας από τις τρεις μεγάλες αρχαίες πόλεις της Ρόδου, που άκμασε τον 6ο και 5ο π.Χ. αιώνα. Από εκεί ακολουθώντας το δρόμο προς το χωριό Σάλακος φτάνουμε στον Προφήτη Ηλία είναι το δεύτερο υψηλότερο βουνό της Ρόδου. Στις πλαγιές του είναι κτισμένα μικρά παραδοσιακά χωριά. Ανεβαίνοντας προς την κορυφή όπου και βρίσκεται το ομώνυμο μοναστήρι, συναντά και τα δύο κομψά ξενοδοχεία ΄΄Έλαφος΄΄ και ΄΄Ελαφίνα΄΄ με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική.
Το ηλιόλουστο νησί του Αιγαίου

Ελάφι λιμανιού
Ένα από τα ωραιότερα νησιά της Ελλάδας είναι η Ρόδος. Χάρη στις φυσικές της ομορφιές, τα ανεπανάληπτα ιστορικά μνημεία της και τις εξαιρετικές τουριστικές υποδομές της αποτελεί έναν από τους κορυφαίους παραθεριστικούς προορισμούς. Όταν οι Ολύμπιοι θεοί επικράτησαν των Γιγάντων, ο Δίας αποφάσισε να μοιράσουν τη γη. Όμως, ο ήλιος έλειπε κι έτσι έμεινε χωρίς δική του γη. Ως δίκαιος αρχηγός, ο Δίας του υποσχέθηκε ότι θα του έδινε το πρώτο κομμάτι στεριάς που θα αναδύονταν από τη θάλασσα. Εκείνη την ώρα από τα βάθη του Αιγαίου ξεπήδησε ένα πανέμορφο νησί. Μόλις αντίκρισε το φως του ήλιου άνθισε και απέραντα καταπράσινα δάση και κοιλάδες με τρεχούμενα νερά γέμισαν τις εύφορες εκτάσεις του κάνοντάς το να μοιάζει με σμαράγδι που κολυμπά στο πέλαγος. Ο ήλιος το ερωτεύθηκε και από τότε λούζει με τις χρυσές αχτίδες του την Ρόδο, το νησί του, χαρίζοντάς την τον τίτλο της ηλιόλουστης νήσου. Έτσι, σύμφωνα με την μυθολογία εξηγείται το γεγονός ότι η Ρόδος είναι το νησί με τη μεγαλύτερη ηλιοφάνεια. Είναι το φωτεινότερο και λαμπερότερο νησί της Μεσογείου.
Γενικές πληροφορίες

Είσοδος παλιάς πόλης
Το μεγαλύτερο σε μέγεθος νησί των Δωδεκανήσων, είναι ιδιαίτερα ευνοημένο από τη φύση. Εκτός από τις αξιομνημόνευτες φυσικές καλλονές του, βρίσκεται και σε μια προνομιακή γεωγραφική θέση (στη νοτιοανατολική πλευρά του Αιγαίου και απέναντι από τις μικρασιατικές ακτές) που συνετέλεσε στην οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη του νησιού σε κάθε ιστορική περίοδο. Γι’ αυτό και στο παρελθόν διασταύρωσαν τα ξίφη τους ετερόκλητοι πολιτισμοί από την Ανατολή και τη Δύση, διεκδικώντας την κυριαρχία του ξεχωριστού αυτού νησιού. Καθένας από αυτούς άφησε τα σημάδια του στο νησί. Κατά τη περιήγησή του στο νησί εντυπωσιάζεται κανείς από τα όσα αντικρίζει. Η Μεσαιωνική πόλη με τα λαμπρά οικοδομήματα που στέγασαν τους Ιππότες και τα επιβλητικά νεοκλασικά κτίρια, κληροδοτήματα της Ιταλικής κατοχής αποτελούντο σήμα κατατεθέν της πόλης της Ρόδου. Ενώ τα εκτός πόλης μνημεία εξίσου σημαντικά και διαφόρων ιστορικών περιόδων, κερδίζουν με τη σειρά τους το θαυμασμό των επισκεπτών για όσα αντιπροσωπεύουν. Οι Πήγες της Καλλιθέας, οι αρχαιότητες της Ιαλυσού, του Μόντε Σμιθ, της Καμείρου, η Ακρόπολη της Λίνδου και τα αρχοντικά της, όλα αποκαλύπτουν πτυχές του παρελθόντος του νησιού που ζει μέσα από τα αξεπέραστα αυτά αρχιτεκτονικά δημιουργήματα.

Παραλία Χαράκι
Και φυσικά οι ατέλειωτες παραλίες με τις κατάξανθες αμμουδιές και τα βαθυγάλαζα νερά του Αιγαίου να σας συνοδεύουν στις διαδρομές σας, αλλά και τα πευκοδάση ή οι αμπελώνες που γεμίζουν χρώμα τις ορεινές περιπλανήσεις σας, θα σας γεμίσουν γλυκές αναμνήσεις. Σήμερα, η Ρόδος εκμεταλλευόμενη τη σπουδαία αυτή κληρονομιά της, έχει αναδειχτεί σ’ ένα κοσμοπολίτικο θέρετρο διεθνούς φήμης. Υπερπολυτελή ξενοδοχεία, εστιατόρια όλων των ειδών, εντυπωσιακά καταστήματα, δεν μπορεί παρά να ικανοποιήσουν ακόμη και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη. Το νησί φημίζεται και για την έντονη νυχτερινή ζωή, στην οποία την πρωτοκαθεδρία έχει το περίφημο καζίνο, αλλά και τα φημισμένα μεγάλα club και bar που κρατάνε τους ρυθμούς σε όλες τις περιοχές του νησιού.
Ο Κολοσσός, οι Ιππότες και το ταξίδι στην πόλη των θαυμάτων ξεκινά…

Νεα πόλη
Η πόλη της Ρόδου, η πρωτεύουσα του νησιού και του νομού Δωδεκανήσου, είναι κτισμένη στο βορειότερο άκρο του νησιού, σε μια περιοχή που κατοικείται από τα αρχαία χρόνια. Η φυσιογνωμία της έχει επηρεαστεί από τους κατακτητές που κατά καιρούς κυριάρχησαν στο νησί. Είναι μια πόλη αρχοντική, κοσμική, σύγχρονη και ρομαντική. Όλοι οι χαρακτηρισμοί ταιριάζουν στη πολυπρόσωπη αυτή πόλη. Ουσιαστικά πρόκειται για δυο πόλεις, που χτυπούν σε μια καρδιά. Τη Παλιά ή Μεσαιωνική πόλη, που αποτελεί ένα ζωντανό κομμάτι της ιστορίας του νησιού και τη Νέα Πόλη, που αντιπροσωπεύει το σύγχρονο πρόσωπο της Ρόδου. Η Νέα Πόλη, που αποτελεί και το εμπορικό και διοικητικό κέντρο του νησιού, φέρει όλα τα χαρακτηριστικά κάθε μοντέρνας πόλης. Η γοητευτική πρωτεύουσα χαρακτηρίζεται από τα Νεοκλασικά κτίρια και άλλα μοντέρνας αρχιτεκτονικής της προσδίνουν μια ξεχωριστή κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα και μια λάμψη μοναδική. Η καρδιά της πόλης χτυπά στην πλατεία Κύπρου και στους γύρω από αυτήν δρόμους όπου θα βρείτε πληθώρα εμπορικών καταστημάτων. Επώνυμες μάρκες, παραδοσιακά προϊόντα, όλα έχουν τη θέση τους στην αγορά της Ρόδου. Καθώς περπατά κανείς στους δρόμους της πόλης, ανακαλύπτει ότι η Ρόδος διαθέτει μια ξεχωριστή νησιώτικη ταυτότητα και μια αρχοντιά που αποτυπώνεται σε κάθε δρόμο και σοκάκι, σε όλα τα μνημεία και κτίρια και κυρίως στα πρόσωπα των Ροδιτών. Ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η Νέα Πόλη είναι η παραλιακή λεωφόρος. Εκεί, βρίσκονται τα επιβλητικά κτίρια της Νομαρχίας, του Εθνικού θεάτρου, το Ταχυδρομείο την Εκκλησία του Ευαγγελισμού, κ.α. τα οποία κτίστηκαν την περίοδο της Ιταλικής κατοχής, 1912 – 43. Η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική τους και η μεγαλοπρέπειά τους, εντυπωσιάζει κάθε επισκέπτη. Καθίστε σε μια από τις καφετέριες που λειτουργούν κατά μήκος της παραλιακής οδού και χαλαρώστε απολαμβάνοντας τη θέα προς το Μανδράκι, το ιστορικό λιμάνι του νησιού. Στην είσοδό του δεσπόζουν οι τρεις μεσαιωνικοί ανεμόμυλοι και τα δυο χάλκινα ελάφια (ο Έλαφος και η Ελαφίνα), που σύμφωνα με την παράδοση έχουν στηθεί στο σημείο που υπήρχε ο θρυλικός Κολοσσός, ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, που δυστυχώς δε σώζεται. (Κατασκευάστηκε την περίοδο 305 – 293 π.Χ. από ορείχαλκο. Το γιγαντιαίο άγαλμα (ύψους 30 μ. και 225 κιλών) ενσάρκωνε το μέγεθος της ευγνωμοσύνης των Ροδιτών προς τον Θεό Ήλιο, τον προστάτη τους, που τους βοήθησε – όπως πίστευαν – να νικήσουν το στρατό του Δημήτριου του Πολιορκητή. Ένας ισχυρός σεισμός όμως, που έπληξε το νησί 66 χρόνια μετά τη δημιουργία του, προκάλεσε τη πτώση του. Το άγαλμα θεωρήθηκε καταραμένο κι έμεινε καταγής ως το 653 π.Χ. που το κούρσεψαν οι Άραβες.)

H ΡΟΔΟΣ

Ρόδος
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Συντεταγμένες: 36°11′01″N 27°57′50″E / 36.1836, 27.9639
Νήσος Ρόδος
Πρωτεύουσα Νήσου
Ρόδος
Νομός
Δωδεκανήσου
Περιφέρεια
Νοτίου Αιγαίου
Γεωγραφικό Διαμέρισμα
Αιγαίο Πέλαγος
Χώρα
Ελλάδα
Έκταση
1.398 τ.χλμ.
Πληθυσμός
117.007 2001
Το άρθρο αναφέρεται στο νησί της Ρόδου. Για την πρωτεύουσα του νησιού βλέπε Ρόδος (πόλη)
Μεσαιωνική Πόλη της ΡόδουaUNESCO Μνημείο ΠΠΚ

Χώρα μέλος
Ελλάδα
Τύπος
Πολιτισμικό
Κριτήρια
ii, iv, v
Ταυτότητα
#493
Περιοχήb
Ευρώπη
Ιστορικό εγγραφής
Περιγραφή:
198812η Συνεδρίαση
a Επίσημο όνομα στον κατάλογο μνημείων της ΠΠΚb Επίσημη καταχώρηση από την UNESCO
Η Ρόδος, με έκταση 1.398 τ.χλμ., είναι το μεγαλύτερο νησί των Δωδεκανήσων και το τέταρτο σε έκταση νησί του Αιγαίου. Γενικότερα, είναι και το τέταρτο σε έκταση νησί της Ελλάδας. Βρίσκεται περίπου 460 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Αθήνας, 380 χιλιόμετρα δυτικά της Κύπρου και 18 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Τουρκίας.Η πόλη της Ρόδου είναι πρωτεύουσα του ομώνυμου νησιού και του νομού Δωδεκανήσου. Το ευρύτερο Πολεοδομικό Συγκρότημα της πόλης της Ρόδου (Δήμος Ροδίων, Ιαλυσού και Καλλιθέας) έχει μόνιμο πληθυσμό 117.007 κατοίκους (απογραφή 2001), ενώ ο Δήμος Ροδίων λόγω του φαινομένου της εσωτερικής μετανάστευσης τα τελευταία χρόνια, υπολογίζεται ότι έχει περίπου 98.000 κατοίκους. Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή (2001) ωστόσο η πόλη της Ρόδου έχει επίσημα 53.709 κατοίκους και είναι η μεγαλύτερη πόλη στο το Αιγαίο πέλαγος.[[1]](απογραφή 2001) .
Πίνακας περιεχομένων[Απόκρυψη]
1 Μυθολογία
2 Αρχαία χρόνια
3 Ρωμαϊκή κυριαρχία
4 Βυζαντινά χρόνια
5 Ιπποτοκρατία
6 Οθωμανική κυριαρχία
7 Νεότερα χρόνια
8 Διοικητική διαίρεση
9 Γεγονότα
10 Πρόσωπα
11 Βιβλιογραφία
12 Εξωτερικές συνδέσεις
//

[Επεξεργασία] Μυθολογία
Πολλοί μύθοι έχουν συνδεθεί με τη δημιουργία της Ρόδου. Σύμφωνα με τον Πίνδαρο, όταν ο Δίας επικράτησε των Γιγάντων, αποφάσισε να μοιράσει τη γη στους Ολύμπιους Θεούς. Ο Ήλιος όμως, έλειπε από τη μοιρασιά κι έμεινε χωρίς γη. Ο Δίας για να μην τον αδικήσει είπε να ξανακάνουν τη μοιρασιά αλλά ο Ήλιος τότε είπε πως η γη που θα αναδύονταν από τη θάλασσα όταν θα ανατέλλει το επόμενο πρωινό θα γινόταν δική του. Έτσι αναδύθηκε ένα πανέμορφο και καταπράσινο νησί, η Ρόδος. Ο Ήλιος συνεπαρμένος από την ομορφιά της την έλουσε με τις ακτίνες του. Από τότε η Ρόδος είναι το νησί του Ήλιου, το πιο φωτεινό και λαμπερό. Ένας άλλος μύθος αναφέρει ότι η Ρόδος ήταν νύμφη, κόρη του Ποσειδώνα, και γυναίκα του Ήλιου.

[Επεξεργασία] Αρχαία χρόνια
Σαν πρώτοι κάτοικοι του νησιού αναφέρονται οι Κάρες, που προέρχονταν από την Μικρά Ασία. Ακολούθησαν οι Φοίνικες και οι Μινωίτες, από τη γειτονική Κρήτη, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Ιαλυσού το 1500 π.Χ. και συνέβαλαν στην οικονομική άνθηση του νησιού. Αργότερα το 1100 περίπου π.Χ. οι Δωριείς κυριαρχούν στο νησί και ιδρύουν τις τρεις μεγάλες πόλεις: Λίνδο, Κάμειρο και Ιαλυσό. Κατά την περίοδο της μακεδονικής κυριαρχίας οι Ροδίτες συμμάχησαν με τους Μακεδόνες. Μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου συμμάχησαν με τους Πτολεμαίους της Αιγύπτου προκαλώντας την έχθρα του Αντίγονου, πατέρα του Δημητρίου του Πολιορκητή. Το 305 π.Χ. οι Ροδίτες αντιμετώπισαν τον Δημήτριο τον Πολιορκητή που προσπάθησε να κυριεύσει την πόλη χωρίς επιτυχία παρά τις σκληρές προσπάθειές του. Για να θυμούνται τη μεγάλη τους νίκη δημιούργησαν τον Κολοσσό της Ρόδου που αποτέλεσε ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου.

[Επεξεργασία] Ρωμαϊκή κυριαρχία
Από τα τέλη του 3ου αιώνα π.Χ. η Ρώμη αρχίζει να κυριαρχεί στη Μεσόγειο, ως η νέα δύναμη της εποχής. Οι Ροδίτες κατά τη διάρκεια του Β’ Μακεδονικού πολέμου συμμάχησαν με τους Ρωμαίους. Το 164 π.Χ. οι Ρωμαίοι αναγκάζουν τους Ροδίτες να υπογράψουν νέα συνθήκη, σύμφωνα με την οποία θα είχαν κοινούς φίλους και εχθρούς. Το αποτέλεσμα ήταν η Ρόδος να γνωρίσει μεγάλες καταστροφές, καθώς βρέθηκε στο στόχαστρο του Κάσιου, ο οποίος για να εκδικηθεί τον Καίσαρα λεηλάτησε τη Ρόδο.

[Επεξεργασία] Βυζαντινά χρόνια

Το μεσαιωνικό κάστρο της Μονολίθου
Η Ρόδος ήταν από τα πρώτα Ελληνικά νησιά που ασπάστηκαν το Χριστιανισμό. Πιθανολογείται, χωρίς να αποδεικνύεται οτι ο Απόστολος Παύλος πέρασε από τη Ρόδο και συγκεκριμένα στη Λίνδο και δίδαξε στους κατοίκους τη νέα θρησκεία. Το 395 η Ρόδος γίνεται επαρχία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και η πόλη της Ρόδου ορίζεται πρωτεύουσα του νησιού.
Το 620 το νησί γνωρίζει την Περσική κυριαρχία. Ακολουθούν επιδρομές από Σαρακηνούς και Σελτζούκους κατά τις οποίες η Ρόδος γνωρίζει μεγάλες καταστροφές.
Το 1204, μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης, η Ρόδος όπως και πολλά άλλα Ελληνικά νησιά παραχωρήθηκε στους Ενετούς αλλά ο Βυζαντινός διοικητής Λέων Γαβαλάς αυτοανακηρύσσεται ανεξάρτητος ηγεμόνας του νησιού. Περί το 1250 το νησί τέθηκε υπό την κυριαρχία της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας και από το 1261 υπό την κυριαρχία της ανασυσταμένης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Τα χρόνια μετά το 1261 το νησί διοκήθηκε και από Γενουάτες ναυάρχους.

[Επεξεργασία] Ιπποτοκρατία
Το 1309 η Ρόδος, η Κως και η Λέρος πωλούνται στο Τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ. Μια νέα εποχή ξεκινά για τη Ρόδο καθώς το Τάγμα που αρχικός σκοπός του ήταν η περίθαλψη των Χριστιανών προσκυνητών στους Αγίους Τόπους, αναδεικνύεται σε στρατιωτική, οικονομική και εμπορική δύναμη στην περιοχή. Οι Ιππότες που κατάγονταν απ’ όλες τις καθολικές χώρες, κατάφεραν να συνάψουν συμφωνίες με τις μεγάλες δυνάμεις της Δυτικής Ευρώπης, με σκοπό να αποδυναμώσουν τις μουσουλμανικές δυνάμεις που είχαν αρχίσει να επεκτείνονται.
Στα χρόνια της ιπποτοκρατίας η Ρόδος αποτέλεσε ισχυρό εμπορικό κέντρο λόγω της σημασίας της Μεσογείου στο εμπόριο της εποχής και της γεωγραφικής θέσης του νησιού. Τότε ανανεώθηκε και επεκτάθηκε η Μεσαιωνική πόλη, που παραμένει ζωντανή ως τις μέρες μας και όλα τα σημαντικά κάστρα, οι οχυρώσεις της πόλης, καθώς και πολλά μοναστήρια και εκκλησίες. Ο στόλος των Ιωαννιτών έλεγχε τη ναυσιπλοία στην Ανατολική Μεσόγειο και αποτελούσε συνεχή απειλή για τον Τουρκικό στόλο. Οι Μωαμεθανοί προσπάθησαν επανειλημμένα να εκδιώξουν τους Ιωαννίτες από την περιοχή ενώ οι Ιππότες με συνδυασμό συνεχούς στρατιωτικής προετοιμασίας, διπλωματίας και κατασκοπίας κατάφερναν να τους αντιμετωπίσουν. Το 1480 η μεγάλη πολιορκία του νησιού από τους Τούρκος αποκρούστηκε από τους Ιππότες και τον Ροδιακό πληθυσμό. Η επόμενη πολιορκία όμως το 1522 από τον Σουλτάνο Σουλεϊμάν, παρά την γενναία αντίσταση δεν είχε το ίδιο αποτέλεσμα. Το Τάγμα αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει και να εγκαταλείψει το νησί την 1η Ιανουαρίου 1522.

[Επεξεργασία] Οθωμανική κυριαρχία
Το 1522, μετά από έξι μήνες πολιορκίας η Ρόδος πέφτει στα χέρια των Τούρκων και στην κυριαρχία του Σουλτάνου Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς. Για τέσσερις περίπου αιώνες οι Οθωμανοί κατείχαν τη Ρόδο. Η Ρόδος ως έδρα Τουρκικών στρατευμάτων και αποκομμένη από την Ελλάδα, δεν μπορούσε να συμμετάσχει στην Επανάσταση του 1821. Ωστόσο πολλοί Ροδίτες και Δωδεκανήσιοι πήραν μέρος στον Αγώνα με κάθε τρόπο. ΄Ομως τα Δωδεκάνησα δεν συμπεριλήφθησαν στο νεοσύστατο Ελληνικό κράτος, αλλά παρέμειναν υπό την Οθωμανική κατοχή.

[Επεξεργασία] Νεότερα χρόνια
Τον Μάϊο του 1912, στη διάρκεια του Ιταλο-Τουρκικού πολέμου, η Ρόδος καταλήφθηκε από τον Ιταλικό στρατό και παρέμεινε υπό Ιταλική κυριαρχία, ως το 1945. Τον Μάρτιο του 1948 με την υπογραφή της συνθήκης των Παρισίων, η Ρόδος και όλα τα Δωδεκάνησα ενσωματώθηκαν με την Ελλάδα. Σήμερα, η Ρόδος εκμεταλλευόμενη τις μοναδικές ομορφιές της και τα σημαντικά ιστορικά μνημεία που διαθέτει, έχει εξελιχθεί σε ένα παγκοσμίως γνωστό τουριστικό θέρετρο.

[Επεξεργασία] Διοικητική διαίρεση

Ρόδος
Η Ρόδος χωρίζεται διοικητικά στους Δήμους (σε παρένθεση ο πληθυσμός τους κατά την απογραφή του 2001):
Ρόδου (53.709)
Αρχαγγέλου (7.779)
Ατταβύρου (3.225)
Αφάντου (6.712)
Ιαλυσού (10.107)
Καλλιθέας (10.251)
Καμείρου (5.145)
Λινδίων (3.633)
Νότιας Ρόδου (4.313)
Πεταλούδων (12.133)
Μεγαλύτερη πόλη και πρωτεύουσα του νησιού η πόλη της Ρόδου με πληθυσμό 53.709 κατοίκους. Επίσης είναι πρωτεύουσα του Νομού Δωδεκανήσων.

[Επεξεργασία] Γεγονότα

Η μεγάλη πυρκαγιά Ιουλίου του 2008, από το χωριό Αγ. Ισίδωρος
Τον Ιούλιο του 2008 ξέσπασε στο νησί μεγάλη πυρκαγιά με σημείο έναρξης το χωριό Αγ. Ισίδωρος του Δήμου Αταβύρου. Ως αιτία της πυρκαγιάς αναφέρθηκε η προσπάθεια κατοίκου του χωριού να κάψει ξηρά χόρτα και κλαδιά στο χωράφι του με θερμοκρασία περιβάλλοντος 36 βαθμούς Κελσίου και ένταση ανέμων 6 Μποφώρ. Η φωτιά επεκτάθηκε γρήγορα και στις έξι ημέρες διάρκειάς της έκαψε συνολικά 120.000 στρ. πευκοδάσους και καλλιεργειών. Στα σημεία ακμής της επιχείρησαν από αέρος 2 ελικόπτερα και 9 πυροσβεστικά αεροσκάφη. Στις χερσαίες επιχειρήσεις συμμετείχαν πυροσβεστικά οχήματα της Πυροσβεστικής, μικρά οχήματα του τοπικού οργανισμού δασοπυρόσβεσης και ομάδες εθελοντών.

[Επεξεργασία] Πρόσωπα
Ιμαλία, μυθική νύμφη
Κλεόβουλος (6ος αιώνας π.Χ.), τύραννος της Λίνδου και ένας από τους επτά σοφούς
Χάρης ο Λίνδιος (3ος αιώνας π.Χ.), γλύπτης, δημιουργός του Κολοσσού της Ρόδου
Ίππαρχος (2ος αιώνας π.Χ.), αστρονόμος, γεωγράφος, χαρτογράφος και μαθηματικός
Παναίτιος (185 π.Χ.-109 π.Χ.), φιλόσοφος

[Επεξεργασία] Βιβλιογραφία
"Ρόδος: Το όνομα της Ρόδου". Ειδικό αφιέρωμα περιοδικού Γεωτρόπιο, τεύχος 12 σ.20-31 (Ιουλ. 2000)

Αποκριάτικα έθιμα

• Κυρά Σαρακοστή - Πόντος
Η Κυρά Σαρακοστή που έφτιαχναν στον Πόντο ήταν διαφορετική. Εκεί κρέμαγαν από το ταβάνι μια πατάτα ή ένα κρεμμύδι που πάνω του είχαν καρφωμένα εφτά φτερά κότας. Κι εδώ κάθε βδομάδα αφαιρούσαν ένα φτερό κι έτσι μέτραγαν το χρόνο μέχρι την Ανάσταση. Αυτό το «ημερολόγιο» το ονόμαζαν Κουκουρά.
• Κυρά Σαρακοστή
Η κυρά Σαρακοστή στις περισσότερες περιοχές ήταν μια χάρτινη ζωγραφιά. Απεικόνιζε μια γυναίκα με σταυρωμένα χέρια, λόγω προσευχής, χωρίς στόμα, λόγω νηστείας, και με εφτά πόδια που αναπαριστούσαν τις επτά εβδομάδες της Μεγάλης Σαρακοστής. Κάθε Σάββατο έκοβαν ένα πόδι και έτσι ήξεραν πόσες βδομάδες νηστείας απέμεναν μέχρι το Πάσχα. Το Μεγάλο Σάββατο, έκοβαν και το τελευταίο πόδι. Αυτό το κομμάτι χαρτί το δίπλωναν καλά και το έκρυβαν σε ένα ξερό σύκο. Τοποθετούσαν το σύκο αυτό μαζί με άλλα, και σε όποιον το έβρισκε θεωρούνταν ότι του έφερνε γούρι. Σε άλλα μέρη της Ελλάδας η Κυρά Σαρακοστή δεν ήταν φτιαγμένη από χαρτί, αλλά από ζυμάρι. Το ζυμάρι φτιαχνόταν με αλεύρι, αλάτι και νερό. Η διαδικασία ήταν κι εδώ η ίδια όπως και με την χάρτινη. Μια παραλλαγή του εθίμου της Κυράς Σαρακοστής είναι φτιαγμένη από πανί και γεμισμένη με πούπουλα.
• Γαϊδουροδρομίες - Σάπες
Στις Σάπες της Ροδόπης αναβιώνει την Κυριακή της Αποκριάς το έθιμο των Γαϊδουροδρομιών σε κεντρικό δρόμο της πόλης. Οι νέοι της περιοχής διαγωνίζονται στην ταχύτητα τρέχοντας με γαϊδούρια. Έπειτα ακολουθεί γλέντι στην Πλατεία Δημαρχείου με συγκροτήματα από όλη τη Θράκη.
• Δίκη του Καδή – Λιτόχωρο
Στο Λιτόχωρο Πιερίας θα αναβιώσουν το βράδυ της Κυριακής έθιμα που έχουν σκοπό τον εξαγνισμό των κακών πνευμάτων και τον εξοβελισμό της κακοτυχίας. Αυτό επιτυγχάνει, σύμφωνα με το έθιμο, ο Χορός των βωμολόχων που περιδιαβάζει όλο το χωριό με πειράγματα για όλους τους περαστικούς. Ακολουθεί βέβαια ξέφρενο γλέντι. Στην Πολυκάρπη της Πέλλας θα αναβιώσει η Δίκη του Καδή. Οι κάτοικοι θα συγκεντρωθούν στην πλατεία για να δικάσουν τον αντιπρόσωπο της κακοκεφιάς και της κακής τύχης. Τελικά τον καταδικάζουν και καίνε το ομοίωμά του ανάμεσα σε χορούς και τραγούδια
• Μόστρα - Χίος
Στα Θυμιανά της Χίου, την περίοδο της αποκριάς και πιο συγκεκριμένα την Κυριακή της Τυρινής, λαμβάνει χώρα το έθιμο της «Μόστρας». Οι ρίζες αυτού του εθίμου βρίσκονται στην εποχή του Μεσαίωνα. Η γιορτή να γίνεται σε δύο ημέρες. Το βράδυ της Παρασκευής της Τυροφάγου και το πρωί της Κυριακής της Τυρινής. Σε αυτό οφείλεται και η έκφραση «την Παρασκευή την ανεβάζουμε και την Κυριακή την κατεβάζουμε». Το βράδυ της Παρασκευής, νεαροί κυρίως, φοράνε παλιά ρούχα, γυναικεία ή αντρικά, καλύπτουν το πρόσωπό τους με αυτοσχέδιες μάσκες (τις μουτσουναριές) και κάνουν διάφορα σκετς σκορπώντας το κέφι, το γέλιο και τη χαρά. Αυτοί είναι οι κουδουνάτοι. Την Κυριακή εκκλησιάζονται όλοι στα εξωκλήσια του Αγίου Ιωάννη και του Αγίου Δημητρίου. Μετά την λειτουργία κατευθύνονται στο νεκροταφείο του χωριού με συνοδεία οργάνων που παίζουν το ρυθμό του ταλιμιού. Τελικός προορισμός είναι η κεντρική πλατεία του χωριού, όπου και χορεύουν το ταλίμι. Ταλίμι ονομάζεται ένας χορός που αναπαριστά τις μάχες των Χιωτών με τους πειρατές. Μετά το ταλίμι ακολουθεί ένας άλλος χορός, ο «Δετός» όπου οι χορευτές πιάνονται από τους ώμους, σχηματίζουν έναν κύκλο, και χορεύουν. Κατόπιν και πάλι με την συνοδεία μουσικών οργάνων οδηγούνται όλοι στην εκκλησία του Αγίου Ευστρατίου, όπου στα κάγκελα του ναού κρεμούν Χιώτικα λάβαρα και σημαίες.
• Πανάρατος - Καρπενήσι
Λαϊκή θεατρική παράσταση της Αποκριάς, που παίζεται στο Καρπενήσι από τις αρχές του 20ου αιώνα. Εντάσσεται στα "αγερμικά έθιμα", αφού τα πρώτα χρόνια ήταν μικρής διάρκειας και παρουσιάζονταν σε πλατείες των γύρω χωριών ή τα σταυροδρόμια της κωμόπολης. (Αργότερα προσαρμόστηκε, με την εισαγωγή επίκαιρων σχολίων και νεωτεριστικών στοιχείων, σκηνικά στο χώρο της Κεντρικής πλατείας).Η παράσταση, που έχει δεθεί με τις Αποκριάτικες εκδηλώσεις στο Καρπενήσι, παίζονταν πάντα την τελευταία Αποκριά, ενώ την Καθαρή Δευτέρα κυριαρχούσε ο σατιρικός "Γύφτικος Γάμος". Αν και δεν παίζονταν κάθε χρόνο, η προετοιμασία του απαιτούσε κόπο και χρήματα. Προπολεμικά η ομάδα των προσώπων που συμμετείχαν έβγαζε δίσκο και συγκέντρωνε κάποιο ποσό που συνήθως χρησίμευε για διασκέδασή τους την άλλη μέρα, αλλά και για κοινωφελείς σκοπούς. Τα πρόσωπα, που υποδύονταν όλους τους ρόλους ήταν άνδρες, επαγγελματίες και εργαζόμενοι κάτοικοι της πόλης, παλιά ήταν συνήθως τα ίδια για μια σειρά ετών.
• Ιερός Γάμος
Στην Κληματιά, στο Χλωμό, στο Μαραθιά, στα Κρητικά, στους Γιαννάδες κι αλλού έχουν τον Ιερό Γάμο. Η τέλεση του καρναβαλίτικου γάμου όπως λεγόταν στα χωριά της Κέρκυρας ως το 1960, γινόταν στα περισσότερα χωριά της Κέρκυρας. Σιγά - σιγά σε κάποια έσβησε και παρέμεινε μόνο ως ανάμνηση ενώ σε κάποια άλλα ευτυχώς διατηρείται μέχρι σήμερα.Συμβαίνει την Κυριακή της Τυροφάγου ή Τυρινής και ξεκινά από το πρωί όταν οι άνδρες του χωριού μαζεύονται σε κάποιο σπίτι και ντύνουν το γαμπρό. Σε άλλη γειτονιά οι γυναίκες στολίζουν τη νύφη. Το ότι η νύφη είναι κι αυτή άνδρας και μάλιστα μουστακαλής, μάλλον οφείλεται στην πατριαρχική κοινωνία που απαγόρευε στις γυναίκες να χουν θέση στα δρώμενα της κοινότητας. Στην τελετή του γάμου συμμετέχει κι ένας δαίμονας με τη μορφή σάτυρου που προσπαθεί να χαλάσει το γάμο. Σ’ όλη τη διάρκεια του μυστηρίου οι χωριάτες αισχρολογούν ακατάπαυστα, πειράζοντας οι μεν τους δε.
• Το καρναβάλι και έθιμα στο Ρέθυμνο
Από το 1960 μέχρι σήμερα, το καρναβάλι στο Ρέθυμνο θυμίζει παλιές μέρες.Οι κανταδόροι με τις κιθάρες και τα μαντολίνα, μας μεταφέρουν με τις μελωδίες και τα τραγούδια τους στον παλιό καλό καιρό.Ένας θησαυρός κρυμμένος μέσα στη πόλη περιμένει τις ομάδες να τον ξεθάψουν.Οι ομάδες μασκαρεμένες θα περάσουν από την Μεγάλη Πόρτα και θα χορέψουν στους δρόμους της "Μικρής" και της "Μεγάλης" αγοράς, με τους ρυθμούς της φιλαρμονικής. Η παρέλαση θα καταλήξει στην Πλατεία Τεσσάρων Μαρτύρων για χορό μέχρι πρωίας. Οι καρναβαλικές εκδηλώσεις κορυφώνονται με τη μεγάλη παρέλαση στην παραλιακή λεωφόρο Σ. Βενιζέλου με κατάληξη την Πλατεία Αγνώστου Στρατιώτη για γλέντι, χορό και αποχαιρετισμό του καρναβαλιού.Γεύση από Ρεθυμνιώτικο καρναβάλι παίρνουν τόσο οι Χανιώτες όσο και οι Ηρακλειώτες αφού μια βενετσιάνικη γόνδολα ταξιδεύει στους γειτονικούς νομούς προσκαλώντας τον κόσμο να συμμετάσχει στην γιορτή. Την Καθαρή Δευτέρα στα γραφικά Ρεθυμνιώτικα χωριά Μέρωνα και Μελιδόνια αναβιώνουν έθιμα όπως το κλέψιμο της νύφης, ο "Καντής", το μουντζούρωμα, τα οποία σε συνδυασμό με το καλό κρασί, και τους ήχους της λύρας αποτελούν μια μοναδική εμπειρία.
• Καμουζέλες σε Λέρο και Σύμη
Οι Αποκριές γιορτάζονται με τις "καμουζέλες", μασκαράτες και τους αυτοσχέδιους ποιητές που σκαρώνουν περιπαιχτικά στιχάκια τα οποία τα απαγγέλλουν παιδιά ντυμένα καλογεράκια πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι. Το ίδιο έθιμο έχουν επίσης και στην Σύμη.
• Οι "κουδουνάτοι" στην Νάξο
Η Νάξος θεωρείται η γενέτειρα του Θεού Διονύσου. Από το πρώτο κιόλας Σάββατο της Αποκριάς, ξεκινάει ο εορτασμός, με το σφάξιμο των χοίρων και άλλων εκδηλώσεων.Το μεσημέρι της τελευταίας Κυριακής στην Απείρανθο, εμφανίζονται οι "κουδουνάτοι". Αυτοί φορούν κάπα και κουκούλα, γυρνούν το χωριό κάνοντας θόρυβο και προκαλούν με άσεμνες εκφράσεις. Οι ίδιοι κρατούν "σόμπα", ξύλο που παραλληλίζεται με τον διονυσιακό φαλλό. Μαζί τους μπλέκονται ο "Γέρος", η "Γριά" και η "Αρκούδα". Στις αποκριάτικες εκδηλώσεις των "Κουδουνάτων" μπορεί κανείς να δει το "γάμο της νύφης", το "θάνατο", την "ανάσταση του νεκρού" και το "όργωμα". Την Καθαρή Δευτέρα στις κοινότητες Ποταμιά, Καλόξιδο, Λειβάδια κλπ. οι κάτοικοι ντύνονται "Κορδελάτοι" ή "Λεβέντες" γιατί στο φέσι και στους ώμους έχουν κορδέλες. Οι Κορδελάτοι είναι φουστανελοφόροι και η δεύτερη ονομασία τους "Λεβέντες" αποδίδεται στους Πειρατές. Από κοντά τους ακολουθούν και οι ληστές, οι "Σπαραρατόροι", που αρπάζουν τις κοπέλες για να τις βάλουν με το ζόρι στον χορό και το γλέντι, που κρατάει ως το πρωί.

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ

Δευτέρα
Τρίτη
Τετάρτη
Πέμπτη
Παρασκευή
Σάββατο
Κυριακή






1
Τρύφωνας
2
Υπαπαντή

3
Ασημίνα, Σταμάτιος, Συμεών
4
Ισίδωρος

5
Αγαθή
6
Φώτιος
7
Παρθένιος
8
Ζαχαρίας
9
Παγκράτιος,
Μάρκελος
10
Χαράλαμπος,
Χαρίλαος
11
Βλάσιος, Αυγή
12
Μελέτιος
13

14
Βαλεντίνος
15
Ευσέβιος
16

17
Θεόδωρος
18
Αγαπητός
19
ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ
Φιλοθέη
20

21

22
Ανθούσα,
Θαλάσσιος
23
Πολυχρόνιος,
Πολύκαρπος
24

25
Ρηγίνος
26
Ανατολή,
Σεβαστιανός
27
Ασκληπιός, Νήσιος
28
Μαριάννα,
Κασσιανός